نه چون اهل خطا بودیم، رسوا ساختی ما را
که از اول برای خاک دنیا ساختی ما را
ملائک با نگاه یأس بر ما سجده میکردند
ملائک راست میگفتند، اما ساختی ما را
که باور میکند با اینکه از آغاز میدیدی
که منکر میشویم آخر خودت را، ساختی ما را
به ظاهر ماهیانی ناگزیر از تنگ تقدیریم
تو خود بازیچۀ «اهل تماشا» ساختی ما را!
به جای شکر، گاهی صخرهها در گریه میگویند
چرا سیلیخور امواج دریا ساختی ما را؟
دل آزردگانت را به دام آتش افکندی
به خاکستر نشاندی، سوختی تا ساختی ما را!
در هیچ مصیبتی اینقدر رنج نکشیدم که برای این عقد.
الهی شکر!
امروز تو متروی تهران-کرج عمیقاً دریافتم نویسندۀ خوب باید به طرز هنرمندانهای «فضول» باشه. رسمی و ماستمالی شدهش میشه «مهارت کنجکاوی».
وقتی نظام سیاسی، سیستم فاضلاب درست حسابیای نداشته باشه، بعضی چیـزا بعضی جاها گیـر میکنه دیگه!
آخ اگه بدونی چه حس دلپذیری داره وقتی متوجه میشی وبلاگی بهت لینک داده و نخواسته یا نتونسته توصیفی برات بنویسه!
ویدیوی جالبی دیدم پیرامون احتمال حضور CIA در اغتشاشات اخیـر ایران. دیدنییه. البته انگلیسییه و زیرنویس نداره، گفته باشم!
بازار هنرمند
زمان با اهل معنا در عناده
و بازار هنرمندان کساده
خداوندا! اگر مدرک ملاکه
چرا پیغمبر تو بیسواده؟!
پروا پیشه
به دنیا مرد ِ پروا پیشه کمتر
چه بسیارند با اندیشه کمتر
خوشا ریشی اگر با ریشه باشد
بسا ریشا ز پشم شیشه کمتر
بیپرسش و پاسخ
دلا بیپرسش و پاسخ، شب و روز
چو شمعی دم مزن میساز و میسوز
به جای لعن و نفرین بر سیاهی
چراغی را به تاریکی برافروز
مبادا!
مبادا سفرۀ کس خشک و خالی
مبادا طی شود با بیخیالی
اگر آدم نگیرد دست آدم
چه فرقی میکند با نقش قالی
مگو با عاقلان
اگر عاشق، اسیر ِ یک نگاهه
اگر روزش مثال شب سیاهه
مگو با عاقلان این نکته هرگز!
که کوه فهمشان کمتر ز کاهه
آرزو
نمیخواهم چو اقیانوس باشم
که بر هر ساحلی پابوس باشم
ولی خواهم غریقی را ز توفان
شبی سوسوی یک فانوس باشم
نفس یاغی
دلم بتخانه شد، یا رب، خلیلی!
طریق عشق را پیری، دلیلی!
دگر فرعون ِ نفسم سخت یاغیست
خداوندا، کلیمی! رود نیلی!
امیرعلی مصدق
پینوشت: این دوبیتیها رو از کتاب با اجازۀ عشق(گزیده اشعار امیرعلی مصدق) انتخاب کردم.
تجربهی سینما رفتن با دخترکم برای من تجربهی تازه و نویییه. پیشتر وسطهای هفته و توی خلوتی رفته بودیم سینما. اینبار که وارد لابیِ سینما شدیمو جمعیت رو دیدم، با خودم فکر کردم ضدحال میشه و با اینهمه خانواده و بچه، لابد نمیشه درست فیلم دید؛ اما تجربهی معرکهای بود.
در شرایطِ پمپاژِ یأس و نفرت، جنگِ بیامانِ خصم، و عملکردِ انتقادبرانگیزِ مدیرانِ کشور، من حالا با دخترکم در یه سالن سینما به فیلمدیدن نشستیمو هر چند دقیقه صدای خندهی معصومانهی قریب به صد کودک فضا رو پر میکنه.
در تاریکروشنِ سینما هر از گاهی به چهرهی دخترکم سیر نگاه میکنم که محوِ فیلمه و از سِحرِ سینما مسحور.
تجربهی فیلمدیدن با بچهها تجربهی ناب و روحبخشییه. اصن همنشینی و همبازی شدن با کودکان، نشاطآور و حیاتبخشه.
اخیراً با دوستی که هر دو سخت درگیرِ کاریم و با مدیریتهای بیعمل و بدعمل، چالشی مستمر و فرسودهکننده داریم، صحبت میکردم؛ که ای رفیق! بیشتر با بچهت وقت بگذرون و بذار فطرتِ زلالشون این سرخوردهگیهای ناشی از سر و کله زدن با بیشعوریِ مسؤولین رو بشوره ببره…
