الهی عظم البلاء و برح الخفاء وانکشف الغطاء و انقطع الرجاء و ضاقت الارض و منعت السماء و انت المستعان و الیک المشتکی و علیک المعول فی الشدة و الرخاء  اللهم صل علی محمد و ال محمد  اولی الامر الذین فرضت علینا طاعتهم و عرفتنا بذلک منزلتهم ففرج عنا بحقهم فرجا عاجلا قریبا کلمح البصر او هو اقرب  یا محمد یا علی یا علی یا محمد  اکفیانی فانکما کافیان وانصرانی فانکما ناصران  یا مولانا یا صاحب الزمان  الغوث الغوث الغوث ادرکنی ادرکنی ادرکنی الساعة الساعة الساعة العجل العجل العجل یا ارحم الراحمین بحق محمد و اله الطاهرین

 

 

 

 

 

 

موضوع: پست‌های قدیمی بی‌دسته‌بندی
تاريخ: دوشنبه، 23 جولای ، 2007

 

 

این شماره از هفته نامۀ «همشهری جوان» (شمارۀ ۱۲۶) یادداشتی داشت که به نظر من،اونایی که وبلاگ نویسی واسه شون جدی بوده و هست،به تر درک می کنن نویسندۀ این یادداشت (نفیسه مرشدزاده) به چه مطلبی اشاره می کنه و از چی حرف می زنه.

به نظرم یادداشت قابل تأملی اومد و این پست از چلوکتاب رو به ش اختصاص دادم. بعد از خوندن ش،با خودم فکر می کردم نباید وبلاگ مو(پیچک سر به هوا) محدود به یادداشت کنم. قالب ها و فرم های دیگه رو هم باید امتحان کرد و آب دیده شد. بعد ازین بیش تر وقت صرف می کنم تا معنا و محتوای مورد نظر مو  تو قالب های متنوع تری مطرح کنم. و البته تا جایی که می تونم پخته و رسیده.

و فکر می کنم راست می گه خانم مرشدزاده  که یادداشت نویسی کار خیلی آسونی یه. و تا دل تون بخواد آفت داره…

راستی وقتی دارید می خونیدش لابد حواس تون به بازی کلامی ای که خانم مرشدزاده به راه انداخته هست. یه بازی کلامی که تا آخر یادداشت همین طور جریان داره.

 

 

۱- این یک یادداشت طولانی است درباره اینکه یادداشت چیز خوبی نیست؛درباره اینکه اگر می توانیدنفیسه مرشدزاده کمتر یادداشت بخوانید. اگر تناقض به نظرتان احمقانه است،می توانید دنبال نکنید.

 

۲- من فکر می کنم مصرف بی رویه «من فکر می کنم» در وبلاگ ها و یادداشت های مطبوعاتی ترافیک فکری درست کرده و آزارنده شده و نیاز به سهمیه بندی دارد. همان طور که به وضوح دارید می بینید،تناقض همین طور احمقانه تر می شود،ادامه ندهید.

 

۳- ما خیلی راحت می توانیم خودشیفتگی،حس جنجال طلبی،منفی بافی و تناقض های فکری و روحی مان را در سطرهای یادداشت پنهان کنیم و بدون اینکه بفهمید لای کلمات و جملات درست چیده شده،به خورد شما بدهیم؛ از انتشار ایدز خیلی راحت تر است و در دم می تواند شما را به اندازه خود ما آلوده کند. «کافه شرق» که پنجشنبه ها منتشر می شود (مجموعه ده ها یادداشت)،وبلاگ های خودتان و البته این یادداشت که الان دارید می خوانیدش  نمونه بارزی برای این حرف هستند. پس همین جا به عقلتان رجوع کنید و خواندن این سطرها را رها کنید.

 

۴- یادداشت،یک سوئیت ۳۵ متری است با دیوارهای تنگ که فقط دنیای شما را خفه تر و محدود تر می کند. در این قالب نویسندگی،ما معمولاً ۳-۲نمونه مشاهده ای را جمع می زنیم و حکم صادر می کنیم؛ یک دیوار دیگر در کنار دیوارهای دیگری که در ذهنتان بود. ما به جهان یک چهارچوب و حکم کلی دیگر اضافه می کنیم و چون جهان ظرفیت محدودی برای حرف های کلی دارد که قبلاً پر شده،این حالت فوق اشباع در ذهن شما شوره می بندد و کریستال های بی فایده درست می کند. دقت می کنید که من همین الان یک حکم کلی دیگر صادر کردم که رفت روی بقیه و شوره بست. به روح خودتان دل بسوزانید و این دریچه های ورودی را ببندید.

 

۵- اگر هنوز هم اصرار دارید که پنجره های ذهنتان را به روی کلمات باز نگه دارید،لطفاً روی گزینه داستان و روایت کلیک کنید. داستان نویس خوب،جهان جدید می سازد؛ فضایی را می دهد سرِ خانه قبلی شما و متراژ ممکن برای زندگی را زیاد می کند؛ به جهان قبلی شما دیوارهای تازه تری اضافه نمی کند. یادداشت،حرف های درشت را عریان روی سر شما می ریزد اما داستان نویس ها مجبورند برای ساختن فضا انبوهی از جزئیات را به کار ببرند و خودتان می دانید که همیشه جزئیات اند که زندگی را تحمل پذیر می کنند. واقعاً چطور می توانید این قطعیت را در حرف هایی که دارم می زنم تحمل کنید،در حالی که خود من نظراتم در این چند روزه و چند ساله  ده ها بار عوض شده و عکس همان عقیده ای را پیدا کرده ام که قبلاً داشته ام. واقعاً چطور می توانید ادامه بدهید؟

 

۶- ولی در داستان خوب آنها مجبور می شوند از درون آدم های داستانشان به بیرون نگاه کنند و این،حکم کردن و فتوا دادن های قطعی را یکهو سخت می کند. از درون آدم ها که به بیرون نگاه کنی،همه خطوط تیز قضاوت نرم می شوند. حتی اتفاقات بیرونی هم نمی توانند قطعی و تمام شده و جدا از بقیه کنش های جهان باشند چون جریان زندگی در هم تنیده است. داستان نویس خوب یاد می گیرد که همه چیز مثل خود سرنوشت بالا و پایین می رود و زیر و رو می شود و اعتمادی به اش نیست. داستان نویس ها به بافت زندگی نزدیک می شوند،جزو نقش و نگارهای خود بافت می شوند و یادداشت نویس ها با یکسری حرف سخت و عریان و کلی فقط روی بافت را شلوغ می کنند و جهان را از آنی که هست آشفته تر می کنند. چرا خودم خوابم نمی برد از این لالایی؟ چرا نمی روم به جای این اباطیل داستان خوبی بنویسم؟ خب،شما الان از نزدیک شاهد یکی دیگر از مهارت های ما یادداشت نویس ها هستید. ما خیلی آسان می توانیم حرف هایی بزنیم که اصلاً به آنها عمل نمی کنیم.

 

۷- پیش بردن یک داستان با طرح محکم و درست،مثل تمرینی زاهدانه،«خودشیفتگی» را نابود می کند چون هر جا که می خواهی بگذاری اش،ریتم روایت را خراب می کند و دستت رو می شود. مدام امتحان می کنی و نمی شود و جا نمی گیرد و در این بازی خودش آرام کمرنگ می شود. شاید من هم مثل همان بقیه از همین ریاضتش می ترسم که نمی روم سراغش. یادتان باشد که یادداشت خیلی آسان تر است.

می پرسید داستان خوب ایرانی؟  آه!  یعنی فصلش کی می آید؟

 

 

موضوع: گزیده نثـر
تاريخ: یکشنبه، 22 جولای ، 2007

 

خیلی سخت است فقط خودت بدانی و از درون بسوزی و دم نزنی. با وجود عزم م بر حفظ ظاهری عادی،تغیّر احوال م این مدت به حدی از عریانی رسید که نتوانستم مکتوم ش کنم. اما باز گمان م ستر آن ستّار کریم چنان شامل م بوده که در بدترین حالات کسی نمی دانسته چه م شده. حدس هایی می زده ن لابد،آن هایی که دل می سوزانند برای بی مقداری چون من. دل های شان آباد الهی!

 

.

.

.

 

این یک ماه،هر آشنایی که تماس می گرفت بلافاصله می پرسید:«چرا صدا ت گرفته؟!…خواب بودی؟…سرما خوردی؟…». راست ش خودمم یکه خوردم وقتی متوجه شدم این فشار و التهاب هایی که در درون مخفی ش می کردم،دیگر این روزها به حدی رسیده بود که عوارضی بیرونی داشت؛ صدایی که همیشه گرفته بود،جوش و تب خال و آبسه هایی که هنوز به شان عادت نکرده م،پاهایی که عجیب ورم می کرد،سرگیجه و سردرد و…،و بدنی که یا داغ داغ بود یا یخ!

 

.

.

.

 

و خدایی که دیگر فراموش ش کرده م،و به گمان م او هم مرا!

 

.

.

.

 

حمید گاهی حرفایی می زنه،صاف توی خال؛ «مهم نیس درد چه قدر بزرگ باشه…کوچیک و بزرگی ش چه اهمیتی داره؟!…درد هر آدمی واسه خودش بزرگه…اما این خیلی مهمه که درد آدم از طاقت ش بزرگ تر نباشه…».

و شاید مشکل منم طاقتی یه که طاق شده و صبری که دیگه معنی شو نمی فهمم.

 

.

.

.

 

نمی دونم حال الان م چه اسمی داره؛ به یه جور بی تفاوتی رسیدم که محضه!  به هر حال سیستم پالس نداره…فقط صدای یه جور بوق ممتد می آد!…البته که هنوز راه می رم،هنوز نفس می کشم…اما دیگه این آسمون،اون آسمون نیست،و این زمین،و تو ای خدا  اون خدای سابق نیستی. به گمون م می بینی…اما سرد و بی روح…نگاه سرد تو حس می کنم…گفتم حس؟!…کدوم حس؟!!!

اما خدا اینه تقدیر م؟!…باشه!…مجبورم به این زندگی؟!…گفتم زندگی؟!…کدوم زندگی؟!…این که دیگه «زندگانی» نیست… «زنده مانی»یه …و جبر تو حاکم…و لا یمکن الفرار من حکومتک…باشه!…حالا که این جور می خوای…باشه!

 

.

.

.

 

روزهای پریشانی م،شب های ویرانی م،بغض هایی که مکرر در مکرر این مدت راه نفس م را بند آورد،ناله هایی که از حلق بالاتر نیامد و بی صدا ماند،همۀ وجود تکیده و شکسته ام را،همۀ دل سوخته و شکوۀ نگفته ام را،…همه و همه را،چال می کنم این جا.

 

.

.

.

 

و تو خوب می دانی که به مویی بندم.

 

.

.

.

 

خسته م.

خیلی خسته.

کاش بهانه ای دست می داد و این بغضی که مثل سنگ شده توی گلو،می شکست.

 

             نه شکوفه ای نه برگی،نه ثمر نه سایه دارم                          همه حیرتم که دهقان به چه کار کشت ما را

 

 

موضوع: پست‌های قدیمی بی‌دسته‌بندی
تاريخ: شنبه، 21 جولای ، 2007

 
 

24 نوامبر 22

تجربه‌ی سینما رفتن با دخترکم برای من تجربه‌ی تازه و نویی‌یه. پیش‌تر وسط‌های هفته و توی خلوتی رفته بودیم سینما. این‌بار که وارد لابیِ سینما شدیمو جمعیت رو دیدم، با خودم فکر کردم ضدحال می‌شه و با این‌همه خانواده و بچه، لابد نمی‌شه درست فیلم دید؛ اما تجربه‌ی معرکه‌ای بود.

 

در شرایطِ پمپاژِ یأس و نفرت، جنگِ بی‌امانِ خصم، و عمل‌کردِ انتقادبرانگیزِ مدیرانِ کشور، من حالا با دخترکم در یه سالن سینما به فیلم‌دیدن نشستیمو هر چند دقیقه صدای خنده‌ی معصومانه‌ی قریب به صد کودک فضا رو پر می‌کنه.

 

در تاریک‌روشنِ سینما هر از گاهی به چهره‌ی دخترکم سیر نگاه می‌کنم که محوِ فیلمه و از سِحرِ سینما مسحور.

 

تجربه‌ی فیلم‌دیدن با بچه‌ها تجربه‌ی ناب و روح‌بخشی‌یه. اصن هم‌نشینی و هم‌بازی شدن با کودکان، نشاط‌آور و حیات‌بخشه.

 

اخیراً با دوستی که هر دو سخت درگیرِ کاریم و با مدیریت‌های بی‌عمل و بدعمل، چالشی مستمر و فرسوده‌کننده داریم، صحبت می‌کردم؛ که ای رفیق! بیش‌تر با بچه‌ت وقت بگذرون و بذار فطرتِ زلال‌شون این سرخورده‌گی‌های ناشی از سر و کله زدن با بی‌شعوریِ مسؤولین رو بشوره ببره…

 
 

مهدی پیچک؛ پیچک سر به هوا's bookshelf: read

جهان هولوگرافیک
did not like it
https://www.instagram.com/p/BjqO7apnIl-/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=1b24p51z3g6jq
tagged: never
کابوس تهمت و جنایت
اگر به هر دلیلی خواستید کتابی از #چخوف بخوانید" بیخیال کتاب کابوس، تهمت و جنایت بشوید. برای درک داستان های این کتاب، آشنایی با سبک زندگی، فرهنگ و روابط کلیسای ارتدکس و اسقف ها در زمان روسیه ی تزاری واجب است." https://www.instagram.co...
tagged: never
خاطرات سفیر
liked it
کتاب «خاطرات سفیر» نوشتهٔ خانم نیلوفر شادمهری رو که خوندم، غرق در خاطرات جوونی‌ها‌م شدم. قریب به اتفاق مطالب‌شو توی هم‌اون وبلاگ‌شون خونده بودم. از پایان‌ش خوش‌م نیومد. زیادی غلیظ بود. نگارشِ متن‌شم گه‌گاه توی ذوق می‌زد. مدتی نیست که ق...
پستچی
it was ok
زرد. آبکی؛ ولی طعم‌دار.
قصه ها و تصاویر
really liked it
این ازجمله کادوهایی بود که برای تولد خواهرزاده‌م خریدم. http://www.30book.ir/Book/56900/مجموعه-قصه-های-سوته-یف-16جلدی%20نخستین نسخه‌ای که خریدم چاپ نشر نخستین بود. ساده و بامزه بود. مفاهیمی چون صبر، کمک، ایثار و فداکاری، هم‌کاری، قناعت و...

goodreads.com