از گوش سپردن به قطعۀ «دل به دل» از آلبوم «نه فرشتهام نه شیطان» لذت بردم.
یه تنظیم ِ خوب، و البته با صدای «همایون شجریان».
اگه دوستان تا حالا نشنیده باشنش از اینجا میتونن دریافتش کنن؛ و نیز اینجا:
دل سپردهام من به روی تو / در دل من است آرزوی تو
رادیو 7 رو لابد میشناسید. برنامۀ تحسینبرانگیزی که از بس همسرم مشتریش بود، من نیـز دچارش شدم! بخشهای متنوعی داره که البته برخیش واسه آدمی مث من جذابه. دو شب پیش (15 اسفند 1390) ترانۀ قشنگی رو پخش کرد؛ با اجرای «کامران رسولزاده»؛ به نام «درخت». ترانهای که گویا چند سال پیش، در جوابِ فیلم 300 سروده و اجرا شده. عرض کنم: درخت، استعاره از میهنمون ایرانه.
كوچكترید، از آنكه مرا زیر و رو كنید
حتی اگر هر آنچه كه دارید رو كنید
كوچكترید از آنكه بدانید من كیم
از كوهها نام مرا پرس و جو كنید
ای بادهای سرد مخالف منم درخت
باید كه ریشههای مرا جستجو كنید
ای بادهای سرد مخالف من ایستادهام
این سینهام كه خنجرتان را فرو كنید
بر من مباد تیغ شما زخمیام كند
شاید به خواب مرگ مرا آرزو كنید
من ریشه در شقایق پرخون نشاندهام
گلهای سرخ باغ مرا خوب بو كنید
باید بگم جداً تحت تأثیر ِ شعر و اجرای قویِ خواننده واقع شدم. پیشتر هم -یادمه- رادیو7، ترانههای قشنگی از «کامران رسولزاده» پخش کرده بود.(+)
یه قدری وقت گذاشتمو تو نت گشتم ببینم میشه لینکی، فایلی، چیزی ازش به دست آورد یا نه. فایلهایی که پیدا کردم(+،+)، اجرای بیتِ آخرشو نداشت. تعجب کردم. راسش یه جورایی بهم برخود؛ آخه این بیت، به نظرم معنای استراتژیکی داره؛ بود و نبودش دو تاست. گشتم؛ صفحۀ فیسبوکشو پیدا کردم. از اونجا، متوجهِ پرشینگیگ و فایلهای صوتیش شدم. «درخت» رو پیدا کردم؛ نسخۀ کاملشو. میتونین از اینجا (+ یا +) دانلودش کنین.(4.7MB)
هنوز از شنیدن و زمزمهکردنش سیـر نشدم.
23 خرداد 89 به مناسبت سالگرد انتخابات دهم ریاست جمهوری، رادیو تهران مناظرهای با حضور دکتر صادق زیباکلام و حجتالاسلام رسایی برگزار کرد که وقتی فایل صوتیشو گوش دادم به نظرم رسید شنیدنش خالی از لطف نیست.
فایل صوتی بیست دقیقۀ اول (+ یا +)
فایل صوتی بیست دقیقۀ دوم(+ یا +)
حجم هر کدوم، حدود 5/5 مگابایته.
متن این مناظره به نقل از سایت دکتر صادق زیباکلام(+)
متن این مناظره به نقل از سایت حجتالاسلام حمید رسایی(+)
میلاد حضرت رسول اکرم و امام جعفر صادق(سلامالله علیهما و آلهما) رو تبریک عرض میکنم.
اتفاقی تو فایلهای صوتیم میچرخیدم که به آلبوم وحدت ِ فرهاد مهراد برخوردم. دیدم بیمناسبت نیست شنیدن قطعۀ اولش با این روز عزیز
صدای فرهاد مهراد رو دوست دارم و به نظرم این قطعهشم جزو بهترینهایییه که اجرا کرده. روحش قرین رحمت باشه الهی!
قطعۀ اول، با نام وحدت، از آلبوم وحدت [دانلود]
این قطعه رو دوست دارم. نمیدونم موسیقی ِ چییه و چیجوری سر از فایلهای صوتی ِ رایانهم در آورده. کنجکاوم سازندهشو بشناسم. اگه میدونین این قطعه مربوط به چه آلبومییه، خوشحال میشم مطلعم کنین. از جمله بیکلامهایییه که توجهمو جلب کرده. شروع ملایمو دلپذیری داره؛ اینقدر خوب پرداخته شده که وقتی میشنویش انگار یه قطعه داستان رو داره برات تعریف میکنه. به پایانبندیشم نمرۀ خوبی میدم. از اون قطعه موسیقیهای به اصطلاح خوشکلیپه.
پینوشت: با راهنمایی دوستانی که کامنت گذاشتن، معلوم شد این آهنگ زیبا، قطعۀ یازدهم از موسیقی فیلم «امیلی»یه. از همهتون ممنونم.
نواختنی آرامو ملایم؛ انگار هیچ عجلهای واسه مسحور کردنت نداشه باشه. خیلی خونسرد و با طمأنینه کلیدهای پیانو رو یکی پس از دیگری فشار میده. و تو کمکم داری فکر میکنی با یک موسیقی معمولی طرفی؛ ثانیهشمار، به ٥٠ نزدیک میشه که با ضربآهنگ تندش غافلگیرت میکنه. سعی میکنی تمرکز کنی. اما از دستت در رفت؛ چون پیانیست فرود اومده. ولی تو کنجکاوی یه بار دیگه اون ریتم تند رو بشنوی. و باز پیانیست، پنجههای سحرآمیزشو بهکار میگیره و باز اون ریتم تند…
به نظر من سری ِ دومشو قشنگتر از سری اول پیاده کرده. اولین بار که شنیدمش با خودم گفتم این چییه دیگه! (یه چیزی تو مایههای: عجب چیز بیخودییه!) اما وسوسه شدمو یه بار دیگه تکرارش کردم؛ دوباره، سهباره و… انگار تازه برام جالب میشد شنیدنش….
و حالا گهگاه دلم برای شنیدنش تنگ میشه…
قطعهای از موسیقی متن فیلم «امیلی» [دانلود: ٨٥٩ کیلوبایت؛ + یا +]
بغض ِ این ترانه، حال و هوای دلمو غصهدار کرده؛ …محزون …دلربا …چهقدر روح داره این ترانه! [فایل صوتی 4.27مگابایت: + یا +]
مایکل هارت ترانۀ تأثیر برانگیزی رو با صدای دلنشینش اجرا کرده که شنیدنشو توصیه میکنم. تصاویری هم که به صورت کلیپ روی این ترانه گذاشتهن با فراز و فرود ترانه هماهنگ و جالبه (+).
WE WILL NOT GO DOWN
(Song for Gaza)
(Composed by Michael Heart)
Copyright 2009
A blinding flash of white light
Lit up the sky over Gaza tonight
People running for cover
Not knowing whether they’re dead or alive
They came with their tanks and their planes
With ravaging fiery flames
And nothing remains
Just a voice rising up in the smoky haze
We will not go down
In the night, without a fight
You can burn up our mosques and our homes and our schools
But our spirit will never die
We will not go down
In Gaza tonight
Women and children alike
Murdered and massacred night after night
While the so-called leaders of countries afar
Debated on who’s wrong or right
But their powerless words were in vain
And the bombs fell down like acid rain
But through the tears and the blood and the pain
You can still hear that voice through the smoky haze
We will not go down
In the night, without a fight
You can burn up our mosques and our homes and our schools
But our spirit will never die
We will not go down
In Gaza tonight
پینوشت: از آقای حاجیکریمی برای این معرفی ِ جانانه سپاسگزارم.
این قطعۀ کوتاه و دلنشیـن رو پیشتر هم ارائه کردهبودم؛ سال پیش، به مناسبت همین روزها.
شعرش حاکی از اوضاع و احوالییه، حول و حوش همین ساعتهای روز، کربلای سال ٦١هجـری.
قطعهای از موسیقی متن سریال «روزهای اعتراض» [دانلود: ٣٩٠ کیلوبایت]
گاهی قطعهای موسیقی، دلبـری میکنـه…
چهل ثانیـۀ اولشو ملاحظه کنیـن… زندهباد این چهل ثانیـه…
جانانه… دلبـرانه…
بخشی از موسیقی متن سریال «در برابر باد»؛ [دانلود: ١٨/١ مگابایت]
ما با «چیز»ها ارتباط برقرار می کنیم؛ ارتباط هایی دیدنی، شنیدنی، بوییدنی، چشیدنی، لمس کردنی…؛ «چیز»ها پیام دارن؛ گاهی حواشی دارن؛ و این حواشی بعضی وقتا جلوه گر تر از اصل اون «چیز» می شه.
چیزی که واسه این پست تدارک دیدم (قطعه ای از موسیقی فیلم The Message) برای خیلی از ماها حاشیه هاش مهم تر از خودشه. منو تویی که از این شنیدنی خاطره هایی داریم و برامون مفاهیمی رو تداعی می کنه، یه جور دیگه می شنویم این موسیقی رو؛ جوری که لزوماً ربطی به خود ِ خود ِ اون موسیقی نداره.
تجربهی سینما رفتن با دخترکم برای من تجربهی تازه و نویییه. پیشتر وسطهای هفته و توی خلوتی رفته بودیم سینما. اینبار که وارد لابیِ سینما شدیمو جمعیت رو دیدم، با خودم فکر کردم ضدحال میشه و با اینهمه خانواده و بچه، لابد نمیشه درست فیلم دید؛ اما تجربهی معرکهای بود.
در شرایطِ پمپاژِ یأس و نفرت، جنگِ بیامانِ خصم، و عملکردِ انتقادبرانگیزِ مدیرانِ کشور، من حالا با دخترکم در یه سالن سینما به فیلمدیدن نشستیمو هر چند دقیقه صدای خندهی معصومانهی قریب به صد کودک فضا رو پر میکنه.
در تاریکروشنِ سینما هر از گاهی به چهرهی دخترکم سیر نگاه میکنم که محوِ فیلمه و از سِحرِ سینما مسحور.
تجربهی فیلمدیدن با بچهها تجربهی ناب و روحبخشییه. اصن همنشینی و همبازی شدن با کودکان، نشاطآور و حیاتبخشه.
اخیراً با دوستی که هر دو سخت درگیرِ کاریم و با مدیریتهای بیعمل و بدعمل، چالشی مستمر و فرسودهکننده داریم، صحبت میکردم؛ که ای رفیق! بیشتر با بچهت وقت بگذرون و بذار فطرتِ زلالشون این سرخوردهگیهای ناشی از سر و کله زدن با بیشعوریِ مسؤولین رو بشوره ببره…
