آیت‌الله عبدالله جوادی آملی:

“… آنچه از این روایات استفاده می‌شود این است که اگر کسی پیش از قیام قائم(عج) قیام کند و داعیۀ امامت داشته باشد و مردم را به خود دعوت کند، محکوم به شکست است.

تنها کسی که به خود دعوت می‌کند و داعیۀ امامت دارد و موفق می‌شود، وجود مبارک حضرت بقیة‌الله(عج) است.

… اگر فرض کنیم روایتی یافت شود که به‌طور مطلق بگوید هر قیامی صورت بگیرد، محکوم به شکست و نادرست است، این روایت چون مخالف با خطوط اصلی قرآن و سنت قطعیۀ معصومین(علیهم‌السلام) است، مردود و غیر قابل پذیرش است؛ زیرا این همه آیات و روایاتی که ما در جهاد و امر به معروف و نهی از منکر و احیای کلمۀ دین و اقامۀ حدود الهی داریم و اینها مخصوص زمان خاصی نیست، نشان می‌دهد که جلوگیری از احیای دین، سخن نادرست و قابل پذیرش نیست.

اگر در عصر غیبت، حکومت دینی نباشد، لازمه‌اش حاکمیت قوانین غیر دینی و افراد ناصالح بر مردم مسلمان است که هیچ‌گاه خداوند و رسول اکرم(ص) به چنین چیزی راضی نیستند.

اکنون باید ببینیم وضع انقلاب اسلامی و حکومت اسلامی چگونه است؟ آیا بنیانگذار جمهوری اسلامی یا مقام معظم رهبری، مردم را به خود دعوت کرده‌اند یا می‌کنند؟ یا شرایط حکومت مهیا نبوده و نیست؟

انقلاب اسلامی، مردم را به امامت ولی‌عصر(عج) دعوت کرد و می‌کند و هیچ کس از خود داعیه‌ای نداشت و ندارد، نه امام و نه مأموم هر دو می‌گویند ما امت ولی‌عصر هستیم و آن حضرت امام ماست…”

[ولایت فقیه، ولایت فقاهت و عدالت، آیت‌الله عبدالله جوادی آملی، نشر اسراء، صص373-375]

مرتبط:

(+) نفی قیام و مبارزه در زمان غیبت به استناد روایات

(+) بررسی جواز قیام، پیش از ظهور امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)

(+) بررسی شبهۀ پرچم طاغوت پیرامون ولایت فقیه

“یکی از مبانی فکری انجمن [حجتیه] اعتقاد نداشتن به تشکیل حکومت در زمان غیبت امام معصوم و هر گونه قیام و مبارزۀ عملی با ظلم و ستم بود . انجمنی‌ها با استناد به برخی از روایات معتقد بودند که هر گونه قیام و تشکیل حکومتی پیش از ظهور امام زمان(عج) مردود و محکوم به شکست است.

و از این روایات چنین استنباط می کردند که قیام و مبارزه در عصر غیبت به طور کلی مورد رضایت ائمۀ اطهار (علیهم‌السلام) نیست و در راستای همین تفکر و طرز برداشت است که بر همۀ دعوت‌های خدای متعال در قرآن کریم و اهل بیت (علیهم‌السلام) برای دفع شر و ظلم و مبارزه با جریان باطل تاریخ چشم می‌پوشند.”

[جریان‌شناسی انجمن حجتیه، سیدضیاءالدین علیانسب و سلمان علوی‌نیک، زلال کوثر، ص78]

مرتبط:

(+) بررسی شبهۀ پرچم طاغوت پیرامون ولایت فقیه

(+) بررسی جواز قیام، پیش از ظهور امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)

(+) ایرانیان، زمینه‌ساز حکومت حضرت مهدی(عجل‌الله فرجه الشریف)

“انجمن حجتیه به‌شدت مخالف تشکیل حکومت اسلامی و دخالت عالمان دینی در سیاست بودند. در زمانی که امام در اعتراض به جنایت‌های رژیم شاه، جشن‌های سوم و نیمۀ شعبان را تحریم کردند، انجمن حجتیه تلاش می‌کرد تا اعتصاب را بشکند.

انتظار فرج در منطق آن‌ها به جایی رسیده بود که هر گونه مبارزۀ سیاسی و تلاش برای حاکمیت صلحا بر کشور محکوم بود، چرا که مایۀ تأخیر در ظهور امام زمان(عج) می‌شد! بدیهی است که با چنین منطقی ظلم‌پذیری ترویج می‌شد و هر گونه ظلم‌ستیزی همچون قیام 15خرداد و… محکوم می‌گردید. این گروه در سال 1362ش پس از آن‌که امام آن‌ها را خائن و مرتجع خواندند، منحل شد.”

[اقلیم خاطرات، فاطمه طباطبایی، انتشارات پژوهشکدۀ امام خمینی و انقلاب اسلامی، چاپ و نشر عروج، صص466-467]

«انجمن حجتیه یا انجمن ضد بهائیت، در آغاز دهه‌ی سی توسط مرحوم حلبی تأسیس شد. وی در ماجرای نهضت ملی نفت که از سال ١٣٢٨ ش  آغاز شد ، نقش برجسته‌ای در مبارزه با انگلیس در خطه‌ی خراسان داشت. ایشان در سال ١٣٣٥ ش  انجمنی را تشکیل داد که بعدها «انجمن حجتیۀ‌ی مهدویه» خوانده شد. این انجمن، پایدارترین تشکیلات در تاریخ ایران بود که ٤٠ سال عمر کرد و گسترده‌ترین تشکیلاتی بود که در اقصا نقاط کشور، حتی در شهرهای کوچک مرزی نیز محافلی داشت. انجمن حجتیه واجد سه خصوصیت بود: ١- گرایش مخالف با فلسفه و تعقل  ٢- عشق وافر به امام زمان(عج)  ٣- مدافع جدایی دین از سیاست؛ این انجمن به دلیل نقشی که در بی‌تفاوت ساختن نیروی جوان کشور نسبت به اوضاع سیاسی و مخالف با رژیم شاه داشت، مورد بهره‌برداری ساواک قرار می‌گرفت.

در تیر ماه ١٣٦٢، امام به مناسبت سالگرد شهادت ٧٢ تن از رجال و رهبران انقلاب، مبادرت به سخنرانی علیه جریان «عافیت‌طلب» کردند. در این سخنرانی، علایم و شواهدی ذکر شد که متعاقب آن انجمن حجتیه با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد که بر اساس تحقیق از مجاری ممکنه، دریافته است که مصداق سخنان امام این انجمن می‌باشد، لذا حجتیه از آن تاریخ کلیه‌ی فعالیت‌های خود را تعطیل اعلام کرد. شیخ محمود حلبی در ٢٦ دی ماه ١٣٧٦، در سن ٩٧ سالگی در تهران درگذشت.»

[«خاطرات آیت‌الله مهدوی کنی، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ص١٩٨، پاورقی» به نقل از: «ستم ستیزان نستوه، آیت‌الله شیخ جواد فومنی حائری به روایت اسناد ساواک، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، صص٢٠-٢١»]