کارم گیرشه. پیداش نمی‌کنم. یکی از کارگرهاش شماره‌شو می‌گیره و گوشی رو می‌ده دست‌م. می‌گم: «سلام آقای …» و مشکل‌مو مطرح می‌کنم. با حوصله گوش می‌ده و راه‌نمایی‌م می‌کنه. قرار می‌شه نیم ساعت دیگه دوباره باهاش تماس بگیرم.


کارگرش، جوری که انگار راز محرمانه‌ای به‌م بگه، می‌کشدم کنار، که: «از من می‌شنوی به‌ش بگو حاجی!»  می‌پرسم: «حج رفته؟ …کِی؟»  با همون لحن محرمانه‌ش پچ‌پچ می‌کنه: «نه؛ ولی حاجی که صداش بزنی خوش‌ش می‌آد. این سری که صحبت کردی، حاج‌آقا صداش بزن.»


کارم گیرشه و زبون‌م نمی‌چرخه حاجی صداش بزنم. حس بدی دارم؛ انگار قراره تملق‌شو بگم. نیم ساعت گذشته و باید به‌ش زنگ بزنم.