“… دریغا، کار [ِِ ِ انقلاب] بسر حدِ کمال نرسید، اینرا تصدیق می‌کنم؛ ما اصولِ قدیم را در حقیقت برانداختیم، اما نتوانستیم آنرا کاملاً از افکار بزداییم. برافکندنِ مظالم کفایت نمی‌کند؛ باید خصائل را تغییر داد. دیگر آسیابی وجود ندارد؛ اما باد هنـوز می‌وزد.”
[بی‌نوایان، ویکتور هوگو، ترجمۀ حسینقلی مستعان، انتشارات امیرکبیر، ج۱، ص۲۳۴]
دو سال و اندی پیش، رییسِ اورند توی دفتر کارمون برای ما که کارفرماش بودیم تعیین‌تکلیف می‌کردو با تحکم و تکبری ناشی از سال‌ها انحصار، شرط و شروط می‌گذاشت. استیصالِ مسؤولینِ اون جلسه در خاطرم به‌تلخی باقی مونده.
امروز هم‌اون عالی‌جناب، باهام تماس گرفت و مث پیرزن‌ها غرغر زد؛ لعن و نفرین کرد؛ و گوشی رو قطع کرد.
نمی‌دونم پیرمرد از سکوت و آرامش‌م متوجه شد چه لب‌خندِ عمیقی بر چهره دارم یا نه.
۱۰ اردیبهشت ، ۱۳۹۱ در ساعت ۸:۳۷ ق.ظ
انتخاب خوبی بود.