“عباس فرزند ربیعة بن حارث بن عبدالمطلب، از تابعین اصحاب و از یاران مخلص امیرمؤمنان علیه‌السلام بود.(1) او در جنگ صفین در حالی که غرق در سلاح بود از آن حضرت یاری کرد و حضرت هم به او عنایت بسیار داشت، لذا به خاطر همین علاقه زیادی که امام علیه‌السلام به او داشت، در جنگ صفین به او فرمود: «تا به تو اجازه ندادم با دشمن جنگ نکن».
عباس گفت: قبول دارم، اما اگر کسی مرا به جنگ فراخواند، باز هم نروم؟ امام فرمود: «نه، به مبارزه با وی نرو؛ زیرا برای تو اطاعت امام بر اجابت دشمنت اولی است و بدان که معاویه دوست دارد تمامی بنی‌هاشم را از بین ببرد تا کسی از آنان باقی نماند و نور خدا را خاموش کند.»(2)
به خاطر همین علاقه، وقتی امام علیه‌السلام شنید که معاویه برای کشتن عباس جایزه تعیین کرده است، و چون دو تن از افراد معاویه برای کشتن عباس به میدان آمدند و از او خواستند به مبارزه درآید، حضرت علیه‌السلام خود به طور ناشناس و با لباس و سلاح عباس به میدان رفت و آن دو را به هلاکت رساند و عباس را از خطر مرگ نجات داد.(3)“
[اصحاب امام علی علیه‌السلام؛ شرح زندگی 1110 صحابی امیرالمؤمنین علیه‌السلام، سید اصغر ناظم‌زاده قمی، بوستان کتاب، ج2، ص697]
پی‌نوشت‌ها:
1- رجال طوسی، ص47، ش12؛ ر.ک: تهذیب التهذیب، ج4، ص201؛ سفینة‌البحار، ج2، ص145.
2- تنقیح المقال، ج2، ص126؛ ر.ک: مناقب ابن شهرآشوب، ج3، ص176.
3- همان.
