“در باب صلح امام حسن این مسئله را بارها گفته‌ایم و در کتاب‌ها نوشته‌اند که هر کس حتی خود امیرالمؤمنین هم اگر به‌جای امام حسن‌مجتبی بود و در آن شرایط قرار می‌گرفت، ممکن نبود کاری بکند، غیر از آن کاری که امام حسن کرد. هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که امام حسن، فلا‌ن‌گوشۀ کارش سؤال‌برانگیز است. نه، کار آن بزرگوار، صددرصد بر استدلال منطقی غیرقابل تخلف منطبق بود.

 

در بین آل رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله و سلم) پُرشورتر از همه کیست؟ شهادت‌آمیزترین زندگی را چه کسی داشته است؟ غیرتمندترین آنها برای حفظ دین در مقابل دشمن، چه کسی بوده است؟ حسین‌بن‌علی بوده است. آن حضرت در این صلح، با امام حسن شریک بودند. صلح را تنها امام حسن نکرد؛ امام حسن و امام حسین این کار را کردند؛ منتها امام حسن جلو بود و امام حسین پشت سر او بود. امام حسین جزو مدافعان ایدۀ صلح امام حسن بود.

وقتی که در یک مجلس خصوصی، یکی از یاران نزدیک -از این پُرشورها و پُرحماسه‌ها- به امام مجتبی(علیه‌الصلاهوالسلام) اعتراضی کرد، امام حسین با او برخورد کردند: «وَغَمَزَ الحُسینُ حُجر» (امام حسین به حجر اشاره‌ای کرد [و حجر ساکت شد.] / شرح نهج‌البلاغه / ابن‌ابی‌الحدید / ج۱۶ / ص۱۵)

 

هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که اگر امام حسین به‌جای امام حسن بود، این صلح انجام نمی‌گرفت. نخیر، امام حسین با امام حسن بود و این صلح انجام گرفت و اگر امام حسن هم نبود و امام حسین تنها بود، در آن شرایط، باز هم همین کار انجام می‌گرفت و صلح می‌شد.”

 


[انسان ۲۵۰ ساله؛ بیانات مقام معظم رهبری دربارۀ زندگی سیاسی-مبارزاتی ائمۀ معصومین(علیهم‌السلام)، مؤسسۀ جهادی، مرکز صهبا، ص۱۱۷]