“هنگامی که پیامبر(صلی‌الله علیه و آله) زنده و در میان امت حضور داشت، عایشه را مانند سایر همسران خود کنترل و از وی مراقبت می‌نمود، ولی پس از رحلت آن حضرت، مع‌الاسف عایشه دست به کارهایی زد که وجهۀ خود را خدشه‌دار کرد.


یکی از اقدام‌های معنادار و هدفمند وی این بود: هنگامی که پیامبر(صلی‌الله علیه و آله) در واپسین روزهای حیات شریفش به شدت بیمار و در خانۀ ام‌سلمه بستری بود، با اصرار و جلب رضایت ام‌سلمه و سایر همسران رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله) آن حضرت را به غرفۀ خود منتقل کرد و پیامبر(صلی‌الله علیه و آله) در همان غرفه رحلت و به پیشنهاد امام علی(علیه‌السلام) و سایر صحابۀ کبار، در همان جا مدفون شد. همین مطلب، برگ برنده‌ای برای وی شد که خود را وارث اصلی پیامبر(صلی‌الله علیه و آله) و صاحب مزار و مقبرۀ آن حضرت بداند و به هر کسی بخواهد اجازۀ دفن در کنار مقبرۀ رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله) را بدهد و از هر کسی که خوشش نیاید منع کند.


وی در خلافت ابوبکر و عمر بن خطاب از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود و به همین جهت نیز اجازه داد تا آن دو در جوار پیامبر(صلی‌الله علیه و آله) دفن شوند، ولی در حکومت عثمان‌بن عفان و در زمان خلافت امام علی‌بن ابی‌طالب(علیه‌السلام) بنای ناسازگاری در پیش گرفت و مردم را علیه آن دو شورانید…”




[نقش همسران رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله) در حکومت امیر مؤمنان(علیه‌السلام)، سیدتقی واردی، انتشارات بوستان کتاب، ص37]



در این باره:

دربارۀ عایشه بنت ابی‌بکر (۱)